zaterdag 27 juni 2015

Skiken

Al lang niets meer geschreven....druk...druk enzovoort. Er is heel veel gebeurt en de afgelopen periode, veel beurzen in het buitenland...dus we hebben de laatste maanden als echte gipsys geleefd.
En.....een nieuwe methode ontdekt om de goddelijke lijven te onderhouden. Neeeeeee niet wat jullie denken...ben zelfs al bijna 5 maanden alcoholloos ( mooi woord zeg)... Nu nog die zoetigheid weg.....maar je je moet toch iets. Goed, over die onzin wilde ik het nu niet hebben. Nee over de nieuwe sport waar we ons aan gewaagd hebben. Nou ja we, in eerste instantie Karin. We kwamen via Inge, je weet wel Inge, te horen over een bewegingsvorm die men Skiken blijkt te noemen. En aangezien zij er goed slank van schijnt te blijven, zou dit voor mevrouw K. ook goed voor haar zijn, dus werden er op Marktplaats een stel Skikes op de kop getikt. Wat zijn Skikes? Een langlauf-ski met twee luchtbanden eronder....hoppa. Met deze dingen onder de arm naar Coen Teelen in Beek voor een  introductie les. Deze jongen als toeschouwer. Niets voor mij gezien mijn pijnlijke ervaringen met inline skating een aantal jaren terug.
Volgende dag met K. naar een afgelegen industrieterrein, en ze gaat beginnen te oefenen....tsjonge, wat en gestuntel, belachelijk gewoon. Ga jij er nu ook eens op staan....nee niets voor mij, veel te bang....doe toch...neeeeeeee.....alleeeee.....okeeeeeee....1 keer.....niets voor mij.....kan er nog niet eens op blijven staan....alles doet pijn.....weg ermee.
Thuis: te belachelijk voor woorden, zo moeilijk kan zoiets toch niet zijn, internet afstruinen, filmpjes kijken.....dat moet ik toch ook kunnen....kom ik doe nog eens een poging....ik kom al 2 meter vooruit....en de uitdaging is geboren.....ik zal en moet het kunnen. En op dit moment gat deze jongen iedere dag vlijtig op zoek naar afgelegen oorden om zichzelf steeds verder te bekwamen in deze, wat nu blijkt heerlijke bewegingsvorm. En voor Mrs. K geldt hetzelfde...zo kan het verkeren....als bewijs bijgevoegde documentatie met als ondertitel A Fat Man on Wheels.

zaterdag 22 november 2014

Luisteren

De laatste 2 weken heel wat autokilometers gemaakt (bestaan er al roadmails???) en dan heb je heel wat tijd om te denken, zeker tijdens de fileuren.
Wat mezelf steeds meer opvalt is hoe slecht ik/wij naar het lichaam luisteren. Iedereen heeft het er wel over tegenwoordig maar dan denk je toch steeds weer mmmmwah, zal wel kloppen en gaat weer lekker verder met hetgeen waar je mee bezig bent. Nou, dat is bij mij ook alweer zoiets:  als ik met het een bezig ben zijn mijn gedachten alweer bij het volgende. Zoals zojuist, heerlijk vroeg met de hond rennen door het bos bij een opkomend zonnetje in volkomen stilte ( behalve mijn eigen gehijg en gehoest dan), en in plaats van hiervan totaal en volledig te genieten loop ik alweer van alles te bedenken wat ik vandaag allemaal wil/moet gaan doen best wel irritant....
En zelfs bij dit schrijfstukje doe ik het alweer, ik had het over het luisteren en begind dan alweer over iets anders.
Ik heb bij mezelf geconstateerd dat het gebruik van net een (of twee) glaasjes alcohol mij de volgende dag behalve een kater(tje) tegenwoordig spontane paniekaanvallen bezorgd (waarom heb ik dat niet met teveel eten)...anyway, paniekaanvallen dus en ik kan je verzekeren dat is voor iemand die zo aan het leven gehecht is als ik echt geen pretje. Kijk en zo knap zit dat lichaam (zelfs dat van mij in elkaar). En hoe meer je daarover nadenkt hoe meer van dit soort zaken mij beginnen op te vallen...dus wordt het nu echt tijd om eens heel  GOED naar het lichaam te gaan luisteren...luisteren is immers een kunst. alleen een klein probleempje is er wel er valt zoveel te luisteren bij zo'n groot lichaam als het mijne.
En nu ga ik verder met al die dingen die ik me tijdens mijn trimrondje heb voorgenomen.

maandag 10 november 2014

Dipje

Vreemd eigenlijk dat aangename dingen je in een dipje kunnen duwen, en dan bedoel ik geen dipje dat je bij een bakje chips gebruikt, nee een mentaal en lichamelijk dipje.
Het was de afgelopen week een onderbreking van de flow waarin ik zo lekker zat. Op de eerste plaats een griepje/verkoudheid waar ik maar niet doorheen kom, door het gebrek aan tijd om ziek te zijn wordt het maar onderdrukt door zuster "Para  Ceta  Mol", niet mijn favorite verpleegster , maar wel een goed verdovende. Nou dat kwaaltje maakt het sporten nu niet echt plezieriger. Op zich geen ramp aangezien we toch bijna de hele week in hotels zaten. En daar zit dan meteen de volgende angel: het buiten de deur eten, waarbij deze jongen (mede dankzij de belabberde conditie) heel makkelijk te verleiden is tot de consumptie van spijs en drank die hij eigenlijk moet laten staan. En zo kom je dan in de situatie dat je na een supergezellige avond met vrienden en een net zo heerlijke pizzamiddag met de kinderen in een emo-dipje zit.
Dus moet alles in lijf en geest weer gemobiliseerd worden om terug te komen in de flow van 2 weken geleden. Ach je moet toch wat doen om het leven niet al te saai te laten worden. Up and down like a spinningwheel ( volgens mij van Stevie Wonder).
En het scheelt dat ik mezelf een volledig jaar gegeven heb om alles op de rit te krijgen. Een jaar om aan datgene te werken wat  wel heel erg  belangrijk blijkt te zijn : mijn eigen ik. En dan bedoel ik niet mijn ego ( dat is namelijk groot genoeg, vaak zelfs te groot) maar mijn echte IK.
En zoals het verhaal van de twee muizen in de melkpot ons leert komen we ook hier weer sterker en met nieuwe inzichten uit.
Maar voor de verdere rest gaat het goed met mij, en heeft het schrijven van dit stukje weer zijn therapeutische werking verricht..
Ik ga nu naar Stuttgart om een mooie opdracht BoFloor vloeren op te halen, het zonnetje schijnt net als 33 jaar geleden toen ik voor het eerst vader werd...wat willen we nog meer.
Auf gehts...tot de volgende keer.

vrijdag 17 oktober 2014

En nu?

Even een up-date van deze kant. Hoe gaat het nu?
Himmelhoch jauchzend zu Tode betrübt glücklich allein ist die Seele die liebt  , schreef ooit eens een duitse dichter.
Maar ik moet eerlijk bekennen dat het jauchzen langzaam maar zeker de overhand begint te krijgen, weliswaar nog niet himmelhoch, maar toch....
Het oppakken van "the everlasting love": sport werkt toch echt heel terapeutisch.
Dus staat deze jongen weer ieder ochtend tussen 5 en 6 op zijn yogamat (warming-Up) om daarna lekker een uurtje te beesten in het bos, op de spinningbike of op de roemachine...voelt super goed aan. Knallen, stoempen, zweten.
En verder...ach ik wil eigenlijk nog zoveel
 ik wordt er af en toe knettergek van...van al de dingen die ik (nog) graag wil.
ik wil/moet afvallen...wordt aan gewerkt (bijna 6 kg tot op heden....de helm onder het shirt wordt langzaam een helmpje)
ik wil meer rennen...wordt aan gewerkt
ik wil meer yoga...wordt aan gewerkt
ik wil beter gitaar leren spelen...wordt aan gewerkt
ik wil beter golf spelen....wordt aan gewerkt
ik wil, ik wil ,ik wil  en zo kan ik de lijst blijven verlengen.
Dus er is nog genoeg te doen....en tussen de bedrijven door ook nog eens werken...wat wil een mens nog meer.


zondag 5 oktober 2014

Rich and famous

Afgelopen week waren we op verzoek van een van de meest gerenommeerde hotels van London in deze stad om een aantal problemen met hun keukenvloeren te bekijken. Bij het bezoek reeg ik van de directeur technische dienst al het predicaat " flooring-proffessor" toegekend....streel het ego maar. We zullen wel eens kijken of  hij dat nog steeds vindt als hij mijn voorstellen en bijbehorende kosten volgende week onder ogen krijgt.
Karin had het weer perfect geregeld, we verbleven in een hotel in Kensington, aan de rand van Kensington,  oftewel de verblijfplaats voor de riche and famous. Een waar paradijs voor  de liefhebber van exclusieve automobielen...al verveeld dat wel heel snel.
Aan het feit dat ik heel relaxt op reis ging, ondersteund door  het voorspoedig verlopen van echt alles wat er op het pad kwam, geeft duidelijk weer dat ik langzaam maar zeker weer op de weg terug ben.
Hoe vaak je ook al in London ( of andere wereldsteden) geweest bent, het blijft fascinerend te zien hoe al die mensen en de daarbij behorende vervoersmiddelen door elkaar heen kronkelen.
Voor de echte natuurliefhebber, waartoe ik mij zelf ook rekenen, is er heel wat schoons te zien, en dan bedoel ik in dit geval : tweebenig. Het feit dat ik hier weer oog voor had/heb is wederom een bewijs dat ik op aan het krabbelen ben.Voor de echte kenners en liefhebbers: we staan op Oxford street tussen het winkelend publiek, er komt een fraaie langbenige dame met een lange roze plissé rok aangelopen, ze loopt richting zon, hoe verder ze weg loopt hoe doorschijnender haar rok wordt en geeft op het einde een prachtig jarretelletje prijs....hoe zwaar kan het leven zijn als juist jij degene bent die dit weer ziet.
Het slecht eten waar Engeland in het verleden voor bekend stond heeft inmiddels plaats gemaakt voor  gezond eten, hetgeen dan ook op talloze plaatsten aangeboden wordt, en waar we dan ook gebruik van gemaakt hebben...tenminste overwegend nadat we ons de eerste avond in een echte engelse pub vergrepen hadden aan de originele fish and chips...mwah. Een stuk vis in karton gepaneerd en in de friteuse gekeild, maar ja je zit in de pub met een pint....en dan doe je maar mee. Maar voor de rest hebben we ons keurig gedragen hetgeen beloond wordt met het feit dat de helm die ik de laatste tijd onder mijn shirt opborg inmiddels een helmpje geworden is, en dat geeft deze jongen weer hoop.

Het blijft een fenomeen : om 17.00 uur zit je op een terras in de straat van De Queen, om 21.00 uur stap je in het vliegtuig en om 24.00 uur maak je deur van je eigen paradijs weer open waar je dan alleen nog maar famous bent.

dinsdag 23 september 2014

Barsten in de circel

Om te veranderen en om nieuwe resultaten te bereiken zal de oude cirkel onderbroken ( of is het gebroken) moeten worden. Iedere breuk begint met een scheurtje, en deze scheurtjes beginnen  langzaam in mijn cirkel te ontstaan.
Zo werd ik vrijdagmiddag heel spontaan ontvoerd door collega-ondernemer en oud dorpsgenoot (we zijn beiden mijnwerkerszonen van de Heksenberg)  Ben Klunder. Of je nu nog moet eten of niet, je gaat gewoon met mij mee waren zijn woorden die duidelijk geen tegenspraak dulden. Het werden 3 leerzame en opbeurende uren op een zonovergoten terras in de Brunssumer-heide, iets wat ik normaal gesproken niet gauw zal doen....dus Ben bij deze nogmaals dank.
De lol en het plezier aan een tal dingen dingen komt weer heel voorzichtig terug, en het fijnste vindt ik toch het plezier dat ik weer in sporten gevonden heb, dat heerlijke gevoel na en tijdens een training. Heb ik al die tijd gemist...lekker weer. Zoals vorige week zaterdag-ochtend, lekker met Elvis naar het bos; komen we daar in de oude VW-bus op het startpunt aan en juist op dat moment komt er een hele groep prachtige jonge, afgetrainde dames voorbij. Nou dan heb je met zo'n busje waaruit Elvis stapt wel heel veel leuke reacties, en aangezien alle aandacht naar hondenbeest ging was het voor het baasje niet nodig de buik in te houden (niet dat dat veel zou helpen). Dus wij beginnen vrolijk achter deze groep aan te rennen, maar door diverse sanitaire stops van Elvis en het toch wel pittige tempo van de dames verdwenen die appetijtelijke achterwerken sneller dan verwacht uit beeld. Het leven kan soms wreed zijn. Maar goed wij huppelen vrolijk verder in het zonnetje, komt er een donkergekleurde jongen (waarvan Karin meteen mmmmmmmmmmm gezegd zou hebben) met zo'n joekel van een hoofdtelefoon ons tegemoet en begint ons van afstand al met zo'n open vriendelijke lach te begroeten dat je meteen zoiets hebt van: als iedereen nou zo eens tegen elkaar zou zijn waren heel wat problemen opgelost. Deze jongeman straalde een echt aanstekelijke vriendelijkheid en positiviteit uit....geweldig gewoon. Deze twee ontmoetingen maakten de rest van het rondje gewoon tot een plezier.
Op de terugweg nog even op de zaak voorbij waar Jim met twee jongelingen bezig is om klinkers op pallets te stapelen...kom dan ga ik even helpen...dat even worden 3 uurtjes waarin blijkt dat deze twee oude zakken die jonge gasten nog echt de baas zijn...kijk dat is op zo'n dag de kers op de taart.
Na thuis het kippenhok nog een 3-urige schoonmaakbeurt gegeven te hebben vielen de oogjes tijdens het eten met ons bezoek bijna dicht....en kruip je heel voldaan en kaput je nestje in.
Het begin is er.

woensdag 17 september 2014

Hoe is het zover gekomen

Hoe is het zover gekomen ??  Een goede vraag.
Als je die in je eentje moet beantwoorden komen daar slechts wat oppervlakkige en vage antwoorden uit. Ga je er met "experts"mee aan de slag komen er in eerste instantie allerlei zweverige en vergezochte zaken naar boven waarvan als nuchtere ik heel snel iets hebt van: doe eens niet zo moeilijk, je hebt het wel over mij Ralf Borchert, die door het leven gaat met het motto; niet zo moeilijk doen...gaan met die banaan.
Hoe langer en vaker je echter met dit soort hulpverleners spreekt hoe meer je dan toch gaat nadenken en langzaam maar zeker kom je toch tot de conclusie dat er wel een hele grote kern van waarheid in die dingen zit...en het is juist het ontkennen van deze feiten die je in de problemen brengen. Grote jongens zoals ik beginnen uiteraard om deze zaken te negeren ( is per slot van rekening iets voor watjes), maar als je dat maar lang genoeg blijft negeren gaat het menselijk lichaam zijn eigen waarschuwingsmethoden hanteren (slim he).
Een mooi voorbeeld : heel plotseling sterft mijn vader 8 jaar geleden (nog geen 14 dagen na het overlijden van Karin's moeder)...oké is gebeurt en dan na de crematie meteen over tot de orde van de dag...ik kan er namelijk niets aan veranderen. Dus gaat ook de geplande vakantie een week later door. Op deze vakantie kan ik op de 2e of 3e ochtend bijna niet meer lopen door een waanzinnige achillespeespijn....zomaar uit het niets. Van deze pijn heb ik inmiddels bijna 8 jaar mogen genieten. Op het moment dat ik begin om zaken op een rijtje te zetten en dingen te accepteren begint ook plotseling de pijn af te nemen....rarara. En zo zijn er de laatste 8 jaren heel wat dingen op mijn pad gekomen die onverwerkt zijn gebleven.
En op deze manier kom je in de beroemde cirkel , je poot hindert je in je sportiviteit ( eigenlijk flauwekul want ik had in plaats van te rennen gewoon kunnen gaan fietsen of zwemmen), met als gevolg dat een en ander begint te groeien tot de proporties die het nu heeft...uit frustratie hierover ga je maar andere sporten zoals heel veel werken, eten en drinken,  beoefenen, en de cirkel is rond. En dat heeft zijn weerslag op je hele functioneren en geestelijke gesteldheid, of beter gezegd ongesteldheid.
Ik ben nu zover dat ik een kleine opening in de cirkel heb gevonden, ben weer begonnen te sporten en wat nog mooier is ik heb er weer plezier aan...het is niet omdat het moet, het is gewoon weer leuk...en ik voel nu pas wat ik al die tijd gemist heb.
Dit is een klein begin, maar het is een begin. De eerste straaltjes zijn zichtbaar...maar een zwaluw maakt nog geen zomer.

wordt vervolgd